Agnieszka, córka Bolesława Krzywoustego (1137–po 1182), ur. 1137. W 4-ym roku życia (1141) zaręczona »cuidam filio regis Ruzzie« (Ortlieb). Antagonizm między Władysławem II i młodszymi Bolesławicami, Bolesławem (IV) i Mieszkiem (III), po których stronie stanęła matka-wdowa, Salomea, zmusił tę ostatnią do szukania sprzymierzeńców na Rusi. Ruś była również podzielona na dwa obozy, Olgowiczów i Monomachowiczów, rywalizujące o tron kijowski. Władysław II sprzymierzył się z ks. kijowskim, Wszewołodem Olgowiczem, i uzyskał rękę jego córki, Zwenisławy, dla swego syna, Bolesława Wysokiego (1142), młodsi Bolesławice z Monomachowiczami, i Bolesław (IV) zaślubił Wierzchusławę, córkę Wszewołoda Mścisławicza (1141). Wśród Monomachowiczów więc należy szukać narzeczonego A-ki. Balzer zbytnio skomplikował sprawę, twierdząc, że ojciec narzeczonego, »rex Ruzzie«, musiał był księciem kijowskim. To przywiodło go do nieprawdopodobnych przypuszczeń, że Salomea szukała pomocy u Wszewołoda Olgowicza i że zaręczyła A. z którymś z jego synów, chociaż starszy z nich, Świętosław, był wówczas już dorosły i wkrótce (1143) ożenił się z księżniczką połocką, a młodszy, Jarosław, liczył ledwie rok życia. Przecież sam Ortlieb królem »Ruzzie« nazywa także ks. przemyskiego, Wołodara (Mon. Pol. II, 3), który nigdy nie był księciem kijowskim. Stąd najprostszy wniosek, że narzeczonym A. był jej późniejszy mąż, Mścisław Izjasławicz, brat stryjeczny Wierzchusławy. Liczył on w r. 1141 6–8 lat, gdyż już 10 lat później osadził go ojciec jako księcia w Perejasławiu, i, zdaje się, wtedy (1151) odbyły się jego zaślubiny z A. Następnie A. zasiadała wraz z mężem na tronie wołyńskim (1155–67) i kijowskim (1167–69). Mścisław umarł w sierpniu 1170; rok śmierci A. nie jest znany, prawdopodobnie w czasie wyprawy Kazimierza II na Brześć (1182) była jeszcze przy życiu. Z małżeństwa pochodziło 3 synów; najstarszym był Roman, późniejszy ks. wołyńsko-halicki.
Kron. Ortlieba (Mon. Pol. II); Latop. Hipacki, Połn. Sobr. Russ. Lietopisiej II; Balzer O., Genealogja Piastów, Kr. 1895, 180–3; Hruszewśkyj M., Istorija, II2 138–98; Baumgarten, Généalogies, tab. V. 36.
M. Korduba